Megavalanche: The Review

Gisterenochtend om 04.15 uur ben ik thuisgekomen en heb lekker heel de dag gerelaxed en de foto's zitten bewerken die ik zelf geschoten heb (zijn er niet veel trouwens). Hoe was het vraag je? Nou..... FUCKING ZWAAR!!! Buiten het feit dat ik op mijn gezicht bleef gaan en de technische mankementen die blijkbaar horen bij een gebied waar alleen maar rotsen zijn was het ook gewoonweg zwaar om kilometers lang volle bak over rembulten te stuiteren. Na de eerste dag al 5 keer gestuitert te zijn had mijn ego de tweede dag een ernstige deuk opgelopen en ging het voor geen meter. Het kwam me wel goed uit dat ik mijn liftpas kwijtraakte. Daardoor kon ik even relaxen en op mijn gemak even het flowende bikepark in toen ik weer een pas had. Even alles op een rijtje zetten zonder mijn bodyprotector (die mij al heel de tijd in de weg zat, maar waar je ook niet zonder kan bovenop de berg). Ik was er weer!! Ik reed meteen 2 keer zo hard en heb nog lol gehad op de drop in het bikepark (zie foto)

auteur in actie in het bikepark van Alpe d´Huez

De volgende dag (vrijdag) was de kwalificatie. Al snel bleek dat ik niet gewend ben om een paar dagen achter elkaar full speed te moeten rijden en mijn armen waren `pumped` en het gevoel in de vingers verdween. Ik ben dus een aantal keren gestopt om het bloed weer even in mijn armen te verwelkomen en reed een tijd van 47 minuten en 50 seconden. Erg frustrerend als je bij de finish hoort dat de uiteindelijke nummer 2 de kwalificatie reed in 22 minuten (!!!!!!!)


Zaterdag waren de rotsen even zat en zijn naar het bikepark van Les 2 Alpes gereden en hebben daar echt dikke pret gehad. Flowende kombochten en jumps lagen over de hele berg verspreid. Alleen in de allerlaatste afdaling kreeg ik weer hetzelfde gevoel als 2 dagen daarvoor en ging het echt niet meer.

Zondag was de Megavalanche die wij eerst even wilden zien en daarna was de Mega Infinity 1 waarvoor wij ons gekwalificeerd hadden. Door een leesfout in het programmaboekje dachten wij echter dat je vrij kon starten tussen 9.00 en 15.00. Zoals gezegd was dat dus niet goed gelezen dus toen wij om 12.00 bovenkwamen was alles, ja ALLES, weg!!! Geen start meer, geen mensen meer. Sterker nog: Hoeveel kan je te laat zijn als zelfs de pistebully al over de gletscher is geweest!!! Beetje jammer, maar we hebben 'm wel gereden en deden hier iets meer dan 2 uur over. Ze moeten alleen de ontwerper van het laatste stuk ophangen aan de hoogste boom. Dit is een op zich leuk stuk bos, maar elke keer als je denkt dat je er bijna bent moet je weer klimmen (AAARRRGGGHHHHHHH!!!)


Op zich was het wel een geslaagd evenement, maar of ik het nog een 2e keer doe.........

De feiten op een rij:
-2000 deelnemers
-200 man dik de 1e bocht in bij de kwalificaties
-een fiets is niet gemaakt om op sneeuw te rijden
-world cup gasten rijden HARD
-klimmen met een downhill bak is niet leuk
-heeeeeeeeeeeeel veel losse keien
-2 lekke banden
-24" binnenbanden zijn moeilijk aan te komen
-15 keer op mijn gezicht gegaan

Een filmpje en mijn eigen foto's komen er aan.

Greetz Ilja